Van "Eat it", over "Like A Surgeon" tot "Bohemian Polka" en "Smells Like Nirvana". Weird Al' Yankovic. Kent u 'em nog? De olijke Amerikaan maakte er zijn handelsmerk van om de draak te steken met de grote namen in de muziekindustrie. Zo mochten Michael Jackson, Madonna, Queen en ook Nirvana er aan geloven. Wat de laatsgenoemden betreft; hier kan je nog eens genieten van wat Weird Al' terecht bracht van Nirvana's "Smells Like Teen Spirit"; de superleuke videoclip van... "Smells Like Nirvana"!
Lyrics kan je hier vinden.
zaterdag, april 29, 2006
vrijdag, april 28, 2006
27.04: De schreeuw vanop het tapijt...
Met Loathus (B), Black Heart Rebellion (B), Am I Dead Yet! (B) en A Day In Black And White (US) pakte Jeugdhuis Tsentroem afgelopen donderdag (27.04) uit met een heus hardcore festival, met de nadruk op emocore en screamo. Niet voor watjes. Het werd een fijne avond, gevuld met jong muzikaal geweld, met een zeer grote intensiteit.
Jaren geleden was het dat ik nog in JH Tsentroem geweest was. Heb er in mijn jeugdjaren menig vrijdagavondje doorgebracht, zij het op een punk festivalletje of een fuif, of gewoon om een goei pint te drinken en er gegarandeerd verzeild te raken in de ene of andere discussie over een politiek of sociaal thema, of muziek of.. het leven.
Tsentroem lijkt anno 2006 nog niet erg veel veranderd te zijn, tenminste: ik voelde me er meteen ook weer thuis....
LOATHUS mocht om 19.30 de spits afbijten en betrad het podium... erh.. Tapijt !. Jawel; een groot tapijt dàt was het podium in het kleine zaaltje. Een kwestie van je meteen 'thuis' te voelen?
Het trio bracht een zeer overtuigende set van intense emocore waarbij elk instrument belangrijk was: drum, bas, gitaar maar ook de zang/ screams. Een sterke sfeer wordt opgeroepen in de muziek van Loathus, met een gezonde portie melancholie en heel grote intensiteit. Daarbij zijn de zang en screams een gepaste toevoeging die het plaatje doen passen. De emocore van Loathus neigt soms eerder naar screamcore, dan weer naar indie of lo-fi. Natuurlijk: what's in a name. Het belangrijkste is: het lijkt te werken en sprak mij in elk geval aan...
Bij BLACK HEART REBELLION had ik iets meer vraagtekens bij de zang. Muzikaal vond ik het allemaal dik in orde, en bij momenten moest ik aan het schotse Mogwai denken, maar de screams leken mij bij gezelschap perfect weggelaten te kunnen worden. Dit optreden kon me minder bekoren, en de hele tijd was ik aan het denken: "laat die zang weg" en je hebt een heel goede postrockgroep...
Geweldig/ Geweldadig. Dat lees ik in mijn notities bijj AM I DEAD YET! Zeer intense, agressieve en heel erg strakke screamcore waarbij er werd ge-pogo'd/ ge(mini)crowdsurfed dat het een lieve lust was. En haast iedereen in de zaal moest er aan geloven. Het optreden had iets van een ritueel voor de deelnemers, met de band als soundtrack en de zanger (of moet ik zeggen "screamer") als hogepriester (of lees ik teveel stripverhalen?). Ook AM I DEAD YET! zou wat mij betreft perfecte postrock maken, als ze de screams weglaten, maar daar gaan zij wellicht niet mee akkoord. Dit gezegd zijnde: de screams bij AIDY hebben me er niet van tegengehouden om hiervan te genieten. En zeggen dat er een bandlid is die me vooraf had voorspeld "ik denk dat je bij het eerste nummer al buiten zal gaan". Toch niet.
De hoofdact op het tapijt donderdagavond was het Amerikaanse A DAY IN BLACK AND WHITE. Een blik op hun concertkalender leert dat Mechelen hun enigste stop was in ons land op hun Europese tour. De muziek van ADIBAW heeft eigenlijk méér uitstaans met indierock, Lo-fi of/ en de meer conventionelere punkrock dan wel met screamcore. Er komen dan ook geen screams aan te pas. in hun meest intense momenten deed deze groep me denken aan MDC, dan weer flitsten Sebadoh of Reiziger door mijn hoofd. Maar de band heeft natuurlijk in de eerste plaats een eigen sound zoveel is duidelijk. Ik vond het erg goed en nu vind ik het jammer dat ik na het optreden op het aanwezige standje niet het nieuwe album "Notes" (2005) kocht. in het kader van die CD situeert zich dan natuurlijk ook de tour waaraan ze nu volop bezig zijn.
Een avondje Emocore, Screamcore en indiepunkrock. Gepaard aan interessant en sympathiek gezelschap. Het waren goede ingredienten voor een geslaagde donderdagavond. De muzikale horizont kon weer verbreed worden, een uitdaging die je niet aan je voorbij mag laten gaan. Je pikt altijd wel iets op..
Nog van da...
Jaren geleden was het dat ik nog in JH Tsentroem geweest was. Heb er in mijn jeugdjaren menig vrijdagavondje doorgebracht, zij het op een punk festivalletje of een fuif, of gewoon om een goei pint te drinken en er gegarandeerd verzeild te raken in de ene of andere discussie over een politiek of sociaal thema, of muziek of.. het leven.
Tsentroem lijkt anno 2006 nog niet erg veel veranderd te zijn, tenminste: ik voelde me er meteen ook weer thuis....
LOATHUS mocht om 19.30 de spits afbijten en betrad het podium... erh.. Tapijt !. Jawel; een groot tapijt dàt was het podium in het kleine zaaltje. Een kwestie van je meteen 'thuis' te voelen?Het trio bracht een zeer overtuigende set van intense emocore waarbij elk instrument belangrijk was: drum, bas, gitaar maar ook de zang/ screams. Een sterke sfeer wordt opgeroepen in de muziek van Loathus, met een gezonde portie melancholie en heel grote intensiteit. Daarbij zijn de zang en screams een gepaste toevoeging die het plaatje doen passen. De emocore van Loathus neigt soms eerder naar screamcore, dan weer naar indie of lo-fi. Natuurlijk: what's in a name. Het belangrijkste is: het lijkt te werken en sprak mij in elk geval aan...
Bij BLACK HEART REBELLION had ik iets meer vraagtekens bij de zang. Muzikaal vond ik het allemaal dik in orde, en bij momenten moest ik aan het schotse Mogwai denken, maar de screams leken mij bij gezelschap perfect weggelaten te kunnen worden. Dit optreden kon me minder bekoren, en de hele tijd was ik aan het denken: "laat die zang weg" en je hebt een heel goede postrockgroep...
Geweldig/ Geweldadig. Dat lees ik in mijn notities bijj AM I DEAD YET! Zeer intense, agressieve en heel erg strakke screamcore waarbij er werd ge-pogo'd/ ge(mini)crowdsurfed dat het een lieve lust was. En haast iedereen in de zaal moest er aan geloven. Het optreden had iets van een ritueel voor de deelnemers, met de band als soundtrack en de zanger (of moet ik zeggen "screamer") als hogepriester (of lees ik teveel stripverhalen?). Ook AM I DEAD YET! zou wat mij betreft perfecte postrock maken, als ze de screams weglaten, maar daar gaan zij wellicht niet mee akkoord. Dit gezegd zijnde: de screams bij AIDY hebben me er niet van tegengehouden om hiervan te genieten. En zeggen dat er een bandlid is die me vooraf had voorspeld "ik denk dat je bij het eerste nummer al buiten zal gaan". Toch niet.
De hoofdact op het tapijt donderdagavond was het Amerikaanse A DAY IN BLACK AND WHITE. Een blik op hun concertkalender leert dat Mechelen hun enigste stop was in ons land op hun Europese tour. De muziek van ADIBAW heeft eigenlijk méér uitstaans met indierock, Lo-fi of/ en de meer conventionelere punkrock dan wel met screamcore. Er komen dan ook geen screams aan te pas. in hun meest intense momenten deed deze groep me denken aan MDC, dan weer flitsten Sebadoh of Reiziger door mijn hoofd. Maar de band heeft natuurlijk in de eerste plaats een eigen sound zoveel is duidelijk. Ik vond het erg goed en nu vind ik het jammer dat ik na het optreden op het aanwezige standje niet het nieuwe album "Notes" (2005) kocht. in het kader van die CD situeert zich dan natuurlijk ook de tour waaraan ze nu volop bezig zijn.
Een avondje Emocore, Screamcore en indiepunkrock. Gepaard aan interessant en sympathiek gezelschap. Het waren goede ingredienten voor een geslaagde donderdagavond. De muzikale horizont kon weer verbreed worden, een uitdaging die je niet aan je voorbij mag laten gaan. Je pikt altijd wel iets op..
Nog van da...
maandag, april 24, 2006
23.04 - Beyond The Labyrinth & Riverside !
Biebob, Vosselaar: Vlaanderen - Polen: 1 - 1. De Vlaamse Prog-Rock/ Classic Rock sensatie Beyond The Labyrinth mocht gisteren openen voor het terecht felbejubelde sympathieke en uiterst getalenteerde Riverside uit Polen. Beide bands gaven het beste van zichzelf. Beyond The Labyrinth binnen hun veel te korte aangemeten 40 minuten, en Riverside een mooie 2 uur lang. Beide bands zag ik al eerder aan het werk, en voor beide bands geldt: ook bij hun volgende passages zal ik erbij zijn!
Toen we aan de Biebob aankwamen ietsje over half acht, de optredens zouden om acht uur starten, hoorde ik 'Media Vision' al weerklinken op straat. Eenmaal binnengekomen, vroeg ik aan de man aan de kassa: "hoe is het al bezig dàn?". Antwoord: "jà, maar het is nog maar het voorpramma hoor". (sic). "Maar ik kom ook voor dat voorpramma" antwoordde ik. De man legde me uit dat ze alles een beetje vervroegd hadden, Riverside zou een lange set spelen... vandaar... en ook: "Ze zijn nog maar net bezig hoor". Nu; dat wist ik wel. Immers het gebeurt wel vaker dat Beyond The Labyrinth opent met "Media Vision".
Beyond The Labyrinth speelde een korte maar krachtige set waarbij het album "Signs" centraal stond. Ik hoopte stiekem ook op "Beyond The Labyrinth" en "For Eternity", van het nog te verschijnen "Castles In The Sand", maar al te horen in sommige (langere) livesets, maar een mens kan niet alles hebben, niet waar?
In de veel te korte 40 minuten kregen we toch sublieme selectie songs, waarbij ik opener "Media Vision", "Icons" en "Digital World" tot de hoogtepunten reken, en zeker ook het brilliante "In Flanders Fields". Eindigen in schoonheid noemen ze dat.
De uitstekende setlist van BTL:
MEDIA VISION
(Tearing Down The) ICONS
FREAK SHOW
TOMORROW IS GONE (A Hole In The Sky)
DIGITAL WORLD
UNHOLY WAR
IN FLANDERS FIELDS
De lovende kritieken die ik gelezen had over het optreden in The Spirit of '66, daags voordien, hadden mijn toch al erg hoogespannen verwachtingen nog meer gevoed. Riverside: het beloofde een waar feest te worden. En niets bleek minder waar. We kregen een schitterende mix van de albums OUT OF MYSELF en SECOND LIFE SYNDROME met een aaneenschakeling van hoogtepunten! Zoals bijvoobeeld Reality Dream I, II én III, Out Of Myself, zeker ook Dance With The Shadow (!), Second Life Syndrome en de sublieme opener Conceiving you, met een een uitstapje naar Pink Floyd's "Shine On Your Crazy Diamond". Pure Klasse!
Hoera!!
Ik weet het, ik zeg het wellicht elke keer opnieuw, telkens als ik van een Riverside-optreden terugkeer: maar dit was ongetwijfeld de beste (ook wel "hardste", "luidste") prestatie van deze polen wat mij betreft. Marius & co, pakten, zoals verhoopt de Biebob in met hun unieke sound: soms dromerig en zweverig, dan weer heel erg strak, en hard... en altijd bijzonder sfeervol. De geesten van Porcupine Tree en Pink Floyd zijn nooit erg ver weg, maar de unieke "Riverside-sound" krijgt toch telkens weer de bovenhand. Riverside is een band om heel erg in de gaten te houden en te koesteren.
Songs op de setlist:
CONCEIVING YOU (incl. stukje Shine On You Crazy Diamond !)
OUT OF MYSELF
SECOND LIFE SYNDROME
ARTIFICIAL SMILE
I BELIEVE (met band introductie)
REALITY DREAM I
DANCE WITH THE SHADOW
THE CURTAIN FALLS
=================
bis # 1
REALITY DREAM II
THE SAME RIVER
REALITY DREAM III
LOOSE HEART
=================
bis # 2
BEFORE
Zo.. En nu aftellen voor Pestpop ( met Beyond The Labyrinth, Valkyre, Sengir, Elvenking, Epica, Jon Oliva's Pain, Doro )...
can't wait...
>> bekijk ook het knappe verslagje van Vera op Lords Of Metal.
Toen we aan de Biebob aankwamen ietsje over half acht, de optredens zouden om acht uur starten, hoorde ik 'Media Vision' al weerklinken op straat. Eenmaal binnengekomen, vroeg ik aan de man aan de kassa: "hoe is het al bezig dàn?". Antwoord: "jà, maar het is nog maar het voorpramma hoor". (sic). "Maar ik kom ook voor dat voorpramma" antwoordde ik. De man legde me uit dat ze alles een beetje vervroegd hadden, Riverside zou een lange set spelen... vandaar... en ook: "Ze zijn nog maar net bezig hoor". Nu; dat wist ik wel. Immers het gebeurt wel vaker dat Beyond The Labyrinth opent met "Media Vision".
Beyond The Labyrinth speelde een korte maar krachtige set waarbij het album "Signs" centraal stond. Ik hoopte stiekem ook op "Beyond The Labyrinth" en "For Eternity", van het nog te verschijnen "Castles In The Sand", maar al te horen in sommige (langere) livesets, maar een mens kan niet alles hebben, niet waar?
In de veel te korte 40 minuten kregen we toch sublieme selectie songs, waarbij ik opener "Media Vision", "Icons" en "Digital World" tot de hoogtepunten reken, en zeker ook het brilliante "In Flanders Fields". Eindigen in schoonheid noemen ze dat.
De uitstekende setlist van BTL:
MEDIA VISION
(Tearing Down The) ICONS
FREAK SHOW
TOMORROW IS GONE (A Hole In The Sky)
DIGITAL WORLD
UNHOLY WAR
IN FLANDERS FIELDS
De lovende kritieken die ik gelezen had over het optreden in The Spirit of '66, daags voordien, hadden mijn toch al erg hoogespannen verwachtingen nog meer gevoed. Riverside: het beloofde een waar feest te worden. En niets bleek minder waar. We kregen een schitterende mix van de albums OUT OF MYSELF en SECOND LIFE SYNDROME met een aaneenschakeling van hoogtepunten! Zoals bijvoobeeld Reality Dream I, II én III, Out Of Myself, zeker ook Dance With The Shadow (!), Second Life Syndrome en de sublieme opener Conceiving you, met een een uitstapje naar Pink Floyd's "Shine On Your Crazy Diamond". Pure Klasse!
Hoera!!
Ik weet het, ik zeg het wellicht elke keer opnieuw, telkens als ik van een Riverside-optreden terugkeer: maar dit was ongetwijfeld de beste (ook wel "hardste", "luidste") prestatie van deze polen wat mij betreft. Marius & co, pakten, zoals verhoopt de Biebob in met hun unieke sound: soms dromerig en zweverig, dan weer heel erg strak, en hard... en altijd bijzonder sfeervol. De geesten van Porcupine Tree en Pink Floyd zijn nooit erg ver weg, maar de unieke "Riverside-sound" krijgt toch telkens weer de bovenhand. Riverside is een band om heel erg in de gaten te houden en te koesteren.
Songs op de setlist:
CONCEIVING YOU (incl. stukje Shine On You Crazy Diamond !)
OUT OF MYSELF
SECOND LIFE SYNDROME
ARTIFICIAL SMILE
I BELIEVE (met band introductie)
REALITY DREAM I
DANCE WITH THE SHADOW
THE CURTAIN FALLS
=================
bis # 1
REALITY DREAM II
THE SAME RIVER
REALITY DREAM III
LOOSE HEART
=================
bis # 2
BEFORE
Zo.. En nu aftellen voor Pestpop ( met Beyond The Labyrinth, Valkyre, Sengir, Elvenking, Epica, Jon Oliva's Pain, Doro )...
can't wait...
>> bekijk ook het knappe verslagje van Vera op Lords Of Metal.
Abonneren op:
Posts (Atom)