Hun Semi-akoestische tour bracht Zornik naar Mechelen. De overvolle stadsschouwburg genoot met volle teugen. De nieuwe semi-akoestische songs, alsook de klassiekers in akoestisch jasje sloegen duidelijk aan.
Menig jonge meisjeshart gaat sneller slaan als de naam Koen Buyse valt. Ja, er is een andere Koen dan Koen Wauters. Op festivals pakt Zornik de massa altijd gegarandeerd in met krakers zoals "Scared Of Yourself", "Hey Girl" en "Believe In Me". Met hun eigenzinnige sound, met hier en daar raakvlakken tussen symforock maar ook newwave, scoorde groep toch al menig -al dan niet bescheiden- hitje, en speelde de band zonder moeite Maanrock, Rock Werchter, Pukkelpop plat.
En nu dan.. in de culturele centra, met een semi-akoestisch programma.
Stipt om 20.25 doofden de lichten. Koen Buyse verscheen, haast onopgemerkt, op het podium, enkel de akoestische gitaar omgord, en vroeg om hem vrij te laten... althans hij zong "Release Me"... Een weinig later verschenen ook de andere bandleden, versterkt door Steven Kolackny én... charmante jongedames op strijkers. Het gezelschap verwende ons met heerlijke sublieme akoestische en semi-akoestische versies van bekende Zornik-klassiekers, maar vooral ook de songs van de nieuwe, tevens semi-akoestische, CD "Alien Sweetheart".We mochten proeven van ondermeer King Of The Town (van het debuut "The Place Where You Will Find Us"), uit "Alien Sweetheart" kregen we Another Year, Wake Up, I feel Alright en de akoestische versie van Monday Afternoon (dat in zijn rockversie op "One-Armed Bandit" staat), verder ook Hey Girl ("The Place..."), Miracles, What's Wrong? ("One Armed Bandit"), en de huidige single, nummer 1 in De Afrekening; Keep Me Down. En alombekende publieksfavorieten Believe in Me en Scared Of Yourself sloten deze ongeloofelijk indrukwekkende set af.
Maar, nog niet getreurd. Ook Zornik, komt terug voor een bisrondje, al had dat voor mij gerust wat langer mogen zijn. Maar knap, dat was het. Eerst bracht Koen Buyse, samen met Steven Kolackny op brilliante wijze het nummer Hurt, geschreven door Nine Inch Nails voorman Trent Reznor, en toen ingezongen door Johnny Cash. Tjonge: de versie van Buyse mocht er wezen. Hoe hij hier zijn stem optimaal gebruikte... om stil van te worden. Klasse.
En dan was het echt gedaan. Iedereen weer op het podium voor de grande finale: dat werd Things Are Changing, een zeer knappe compositie van de nieuwe plaat, waarbij de strijkers letterlijk en figuurlijk het laatste woord kregen. Maar toen was het jammer genoeg écht gedaan...
Een indrukwekkend, maar veel te kort optreden. De Zornik-nummers 'in hun blootje', kwamen heel mooi tot hun recht, en zo hoor je ook meteen veel duidelijker hoe goed die composities wel zijn. Maar vooral: Zornik heeft goede muzikanten aan boord, en met Koen Buyse hebben we toch een wel zeer unieke en knappe stem in huis. Zornik, akoestisch: het is subtiel, rustiger, meer ingetogen, maar nooit vervelend... O ja: het moet gezegd: de strijkers vormden zeer zeker een meerwaarde. Goede zet van Zornik.
